Waar blijf ik? De balans tussen aanpassen en jezelf zijn

Ik geef het eerlijk toe: ik vind het vaak lastig om de balans te vinden tussen mijzelf blijven en me aanpassen aan anderen. Thuis stel ik vaak het gezin voorop. Mijn kinderen krijgen volop mijn aandacht, net wat beter of meer eten, net wat meer ruimte. Op het werk doe ik mijn best om iedereen tevreden te houden. Ik geloof namelijk dat je samen moet investeren in een goede relatie, of dat nu met collega's, vrienden, je partner of familie is. 

Maar soms vraag ik me af: waar blijf ik?

Je kent vast de instructies die je in een vliegtuig krijgt: doe eerst zelf je zuurstofmasker op en help daarna pas je kinderen of die oude oma in de stoel naast je. Het klinkt logisch, maar toch voelt dit voor veel mensen onnatuurlijk. Hoe kun je eerst voor jezelf zorgen, terwijl je ziet dan een ander hulp nodig heeft? Toch is het noodzakelijk om ook goed voor jezelf te zorgen. Het is een voorwaarde om er ook echt voor een ander te zijn.

Als ik te veel geef en te weinig krijg, merk ik dat de balans zoek raakt. Op het werk of in vriendschappen merk ik dan minder betrokkenheid bij mezelf. Als ik voel dat de ander niets of te weinig teruggeeft, haak ik sneller af. Andersom kan ook.. je moet ook kunnen ontvangen! Het is voor de ander waardevol om te kunnen geven. In relaties moet het van twee kanten komen! 

De verhouding tussen ouder en kind vormt de uitzondering. Kinderen nemen van nature meer omdat ze dat nodig hebben om te groeien en zich veilig te voelen. Als ouder geef je vaak zonder iets terug te verwachten. Dat hoort bij je rol als ouder, maar het kan wel uitputtend zijn als je jezelf continu op de laatste plaats zet. Daarom is het ook als ouder van belang  dat je voor jezelf blijft zorgen, ook als dat soms egoïstisch voelt. 

De kunst van geven en nemen

In een goede relatie gaat het dus om balans. Niemand krijgt altijd zijn zin en dat hoeft ook niet. Soms geef je iets toe omdat het belangrijk is voor de ander. Soms houdt je voet bij stuk omdat iets belangrijk is voor jou. Het begint met praten en luisteren. Zeg wat je nodig hebt, maar blijf ook nieuwsgierig naar wat de ander belangrijk vindt. Vraag jezelf af:

- Wat is voor mij echt essentieel?

- Wat kan ik geven zonder dat ik mezelf tekort doe?

Rekening houden met elkaar is daarin de sleutel. Ook het besef: je hoeft niet alles op te lossen. Soms is erkennen dat je verschillend bent al voldoende.

Jezelf zijn heeft ook grenzen

"Ik ben zoals ik ben" en "Je moet me maar nemen zoals ik ben", veel mensen zeggen het, maar zo simpel is het niet. Natuurlijk is het belangrijk dat je je vrij voelt om jezelf te zijn, maar soms vraag je daarmee ook veel van een ander. Zo ben ik iemand die in relaties snel zegt wat ik denk. In principe een mooie eigenschap, toch? Je weet wat je aan me hebt.. maar als mijn directe opmerkingen bij de ander te hard binnenkomen, schiet ik mijn doel voorbij en kom ik niet tot een goed gesprek. Op zich is het niet verkeerd om me dan iets aan te passen en rekening te houden met de ander. 

Het gaat er niet om dat je moet veranderen wie je bent. Het gaat erom dat je je afvraagt wat echt belangrijk is; vasthouden aan je manier van doen, of kijken hoe je samen verder komt. 

Het hoeft niet perfect

Niemand doet dit altijd goed en dat is oké. Soms geef je teveel toe en soms ben je te star, stijfkoppig of principieel. Het belangrijkste is dat je blijft leren en eerlijk bent naar jezelf en de ander. Een gezonde relatie draait niet om perfectie, maar om wederzijds begrip en de wil om elkaar tegemoet te komen als het echt gewenst of nodig is. Trouw blijven aan jezelf en voldoende rekening houden met de ander.

Ik probeer nu steeds vaker die vliegtuigmetafoor toe te passen. Wanneer pas ik me aan  en wanneer kies ik voor mezelf?! Een gezonde balans begint in ieder geval bij goed voor jezelf zorgen.

Dus toch eerst zelf je masker opzetten..

Elke

- Sterk in Verbinding -

info@sterkinverbinding.com

Volg mij op Facebook: Brunink Coaching en Leiderschap