In mijn vorige bericht vertelde ik over sensitiviteit: het oppikken van signalen die vaak onzichtbaar blijven en die omzetten in begrip. Maar wat gebeurt er als je die inzichten gebruikt om echt contact te maken?  Dat is de essentie van verbinding.

Terugkijkend op dit jaar, voelt het alsof ik een hele levensfase heb doorgemaakt in twaalf maanden. Een jaar van diepe dalen en bijzondere hoogten. Een relatiebreuk/ -crisis dwong me om stil te staan, te voelen en opnieuw mijn koers te bepalen. Tegelijkertijd gaf het me ook de kans om opnieuw te starten, te ontdekken wat echt belangrijk voor mij is en meer geluk te ervaren dan ik in lange tijd heb gevoeld. Samen met Rob, mijn partner, heb ik veel bereikt, zowel persoonlijk als professioneel, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Samenwerken lijkt makkelijk: iedereen doet z'n ding en het komt goed. Maar vaak is er meer aan de hand. Onder de oppervlakte - de waterlijn - speelt van alles qua emoties, onuitgesproken verwachtingen en oude patronen. Als je daar niet naar kijkt, kan het flink misgaan. Tijd om dit eens anders te bekijken!

Laatst zat ik in mijn stamkroeg toen iemand me vroeg: "Er zijn al zoveel coaches. Waarom zouden mensen voor jou kiezen?" Het was geen gemene vraag, eerder een nieuwsgierige en ook meer in de lucht gesteld.. een overpeinzing. Voordat ik het wist, hoorde ik mezelf reageren: "ik kan me onderscheiden!" en daarna nog iets over mijn ervaring en hoe ik dit werk al mijn hele werkzame leven doe. Het klonk hol, alsof ik mezelf niet echt geloofde; 'ik heb toch wel betere antwoorden dan dat!' Waarom doe ik dit eigenlijk? Waarom kan ik dit zo goed?

Ik geef het eerlijk toe: ik vind het vaak lastig om de balans te vinden tussen mijzelf blijven en me aanpassen aan anderen. Thuis stel ik vaak het gezin voorop. Mijn kinderen krijgen volop mijn aandacht, net wat beter of meer eten, net wat meer ruimte. Op het werk doe ik mijn best om iedereen tevreden te houden. Ik geloof namelijk dat je samen moet investeren in een goede relatie, of dat nu met collega's, vrienden, je partner of familie is. 

In coaching en zelfontwikkeling wordt steeds vaker een systemische benadering gebruikt om naar families en hun invloed te kijken. Maar wat houdt dat precies in? Kort gezegd: het betekent dat je niet alleen naar jezelf kijkt, maar naar het geheel van je familie (inclusief voorgaande generaties) en de onzichtbare verbindingen en patronen die daar spelen. Deze aanpak kan verrassende inzichten geven in hoe jij gevormd bent en wat je belemmert. 

Laten we het eens hebben over een ongemakkelijke waarheid: de meeste mensen leiden niet hun eigen leven . Ze denken misschien van wel, maar in werkelijkheid worden keuzes, dromen en zelfs dagelijkse gewoontes aangestuurd of beïnvloed door verwachtingen van anderen. Soms zijn dat ouders, vrienden, collega's of de maatschappij. Dat is best een probleem! Want als jij leeft om aan de verwachtingen van anderen te voldoen, waar blijft dan ruimte voor jouw eigen verlangens, voor wie jij werkelijk bent?

De dertig- en veertigjarige versies van jezelf zijn vaak een mooie mix van ambitie, groei en zelfreflectie. Je hebt al het nodige meegemaakt, maar je bent nog steeds vol ambities en dromen. Toch lijkt het soms juist in deze levensfase alsof zelfvertrouwen je grootste uitdaging is. Maar waarom juist nu? En hoe kun je dat zelfvertrouwen herwinnen of versterken om je leven écht te leiden zoals jij dat wilt?

Vandaag zat ik na te denken over ontwikkeling en groei. Vaak wordt er gedacht dat groei alleen gaat over hard werken, doelen bereiken en altijd vooruit willen. Maar wat als groei ook iets eenvoudigers kan zijn? Misschien zit het juist in stilstaan, even terugkijken en leren van wat er al is.